Η ψυχαναλυτική θεραπεία είναι μια μοναδική συναισθηματική εμπειρία συνάντησης αναλυόμενου και αναλυτή, ένα ταξίδι αυτογνωσίας που περνά μέσα από τη θεραπευτική σχέση. Στόχος της είναι η καλύτερη κατανόηση του εαυτού, η αντιμετώπιση του ψυχικού πόνου, η ψυχική ενδυνάμωση και εξέλιξη, η ενίσχυση της ικανότητας για συναισθηματικούς δεσμούς, η δημιουργικότητα.

​

Η ψυχαναλυτική θεωρία βασίζεται στην αρχή ότι ο ανθρώπινος ψυχισμός έχει συνειδητές και ασυνείδητες πτυχές και ότι οι παιδικές προσλαμβάνουσες και εμπειρίες επηρεάζουν τη διαμόρφωση της προσωπικής μας ταυτότητας  μέσα στο χρόνο.

​

Στη κλινική της διάσταση η ψυχανάλυση επεξεργάζεται ταυτόχρονα τα συνειδητά και τα ασυνείδητα βιώματα του θεραπευόμενου, όπως αυτά γίνονται αισθητά στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής συνεδρίας. Ως ψυχαναλυτές κινούμαστε ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, δουλεύοντας με τον λόγο, το συναίσθημα, τη φαντασία και το όνειρο. Δεν στεκόμαστε μόνο στο σύμπτωμα, αλλά αναζητούμε τα νήματα που συνδέουν το εκάστοτε ψυχικό ζήτημα με το σύνολο της προσωπικής ιστορίας των ανθρώπων που αναζητούν τη συνδρομή μας.

​

Η επιλογή ως προς το πλαίσιο της θεραπείας (συχνότητα συνεδριών, διάταξη στο ντιβάνι ή πρόσωπο με πρόσωπο) εναπόκειται στη κλινική εκτίμηση του ψυχαναλυτή για τον εκάστοτε άνθρωπο που αναλαμβάνει και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

 

Η πλήρης ψυχαναλυτική εκπαίδευση του θεραπευτή είναι αναγκαία, ώστε η εφαρμογή ή τροποποίηση της διάταξης, της συχνότητας και της τεχνικής να μπορεί να υποστηριχθεί με επάρκεια υπηρετώντας τις ανάγκες, αλλά και αξιοποιώντας τις δυνατότητες, του κάθε διαφορετικού θεραπευόμενου.